Kizuna, part II

16 maja 2013

Tekii II

Naruto stał w niezmienionej pozie. Z szyderczym uśmiechem obserwował swojego ojca, który, nawiasem mówiąc, w zastraszającym tempie popadał w coraz głębszą depresję. Wymyślony na poczekaniu plan zdał swój egzamin. Chłopak po dwudziestu minutach z satysfakcją odnotował, że Yondaime skończył wewnętrzną żałobę. Po spojrzenia mężczyzny, wyczuł teraz bijącą od niego determinację i nieokiełznaną chęć mordu. Chęć wzięcia odwetu na domniemanym winowajcy rzekomej śmierci jego jedynego syna, o czym on sam jeszcze nie wiedział.

- Kto… to… zrobił!? – Namikaze syknął lodowatym tonem.

Kiedy ANBU miał udzielić odpowiedzi, do biura Hokage niespodziewanie wpadł zdyszany chuunin, który widząc złowrogie spojrzenie swojego przywódcy, momentalnie zamarł w bezruchu.

- Czego!?

- Yon-Yondaime-sama, proszę o wybaczenie, ale melduje, że widziano opuszczającego wioskę niezidentyfikowanego osobnika w czarnym płaszczu z czerwonymi chmurami w białych obwódkach. – Odparł zapytany. – Z tego, co nam wiadomo, ubrani w ten sposób chodzą członkowie przestępczej organizacji zwanej Akatsuki. Łowcy Bijuu.

- Akatsuki!?

- To z całą pewnością twój zabójca, Hokage-sama. – Odezwał się ANBU.

Minato momentalnie rzucił mu pytające spojrzenie. Cała złość i frustracja natychmiast gdzieś się ulotniły, a na ich miejsce weszło zdziwienie wymieszane z podejrzliwością.

- A ty skąd o tym wiesz??

- I co teraz? Jak powiążesz to, co mu powiedziałeś z tym, co przed chwilą usłyszałeś? – Spytał Kyuubi, który odezwał się w umyśle zamaskowanego jounina. Naruto milczał. Akurat analizował wszystko, jednocześnie zastanawiając się nad wyjściem z sytuacji. Gdy kilka minut później chciał w końcu udzielić demonowi odpowiedzi, z lekkim strachem w oczach odnotował, że straszy blondyn wstał z zajmowanego miejsca. Zapewne zamierzał podejść do niego.

- Nooo… słucham!?

- Trochę to skomplikowane.

- Jak to… skomplikowane!? Co przez to rozumiesz!?

Po Minato wyraźnie było widać, że jeszcze chwila i rzuci się na członka ANBU by siłą z niego wyciągnąć wszelkie informacje na temat (domniemanej) śmierci swojego syna oraz tajemniczego zabójcy z Akatsuki. Naruto skamieniał. Nie przypuszczał, że pomysł z powiedzeniem Yondaime o swojej śmierci, doprowadzi go do takiej paranoi i… furii? Jounin powoli zaczynał się zastanawiać, do czego to wszystko doprowadzi. Oczywiście. Z grubsza wiedział, do czego, ale wciąż nie miał pewności, czy nie posunął się przypadkiem za daleko.

Jego rozmyślania niespodziewanie przerwał Minato, który podszedł do niego, chwycił za fraki i z frustracją w oczach przycisnął do ściany, krzycząc:

- Gadaj!

- A jeśli się postawie to, co wtedy?

Uzumaki spytał buntowniczym tonem, po czym oswobodził się z uścisku i jakby nigdy nic, wyminął Minato przechodząc na drugą stronę pomieszczenia w pobliże okna. Namikaze z kolei gapił się tempo w ścianę przed sobą. Odpowiedź, jaką usłyszał tak nim wstrząsnęła, że po chwili zaczął zastanawiać się, czy to wszystko przypadkiem nie jest koszmarnym snem. Przeczesał włosy ręką i kilka razy odetchnął głębiej, po czym odwrócił się z śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy:

- Kim ty jesteś, by mi się sprzeciwiać!? Jestem, Hokage, do cholery! Wy… ANBU, macie się mnie SŁUCHAĆ i natychmiast ODPOWIADAĆ, kiedy GRZECZNIE PYTAM!!!

Starszy blondyn wrzaśnięciami zaakcentował ważniejsze słowa w swej przemowie. Ku całkowitemu zdumieniu, jego rozmówca nawet na niego nie spojrzał. Zupełnie, jakby celowo go ignorował. Takie zachowanie było niedopuszczalne. Yondaime się wściekł. Mężczyzna zacisnął dłonie w pięści, że mu kostki pobielały, a gdy drgnął by ponownie podejść do niesfornego podkomendnego, ten nagle zniknął mu z pola widzenia, by następnie pojawić się Minato za plecami.

- Nim Hokage ponownie zrobi coś głupiego lub zacznie się na mnie wydzierać, zalecam wpierw potwierdzić wiadomość o śmierci swojego syna. – Czwartemu momentalnie oczy się rozszerzyły, z których ponownie poleciały łzy na wzmiankę o „śmierci” jego jedynego dziecka. – Kiedy już to nastąpi, a twoja duma będzie domagała się wyjaśnień, znajdziesz mnie kilometr od Konoha. Będę czekał pod wielkim dębem o rozłożystej koronie.

Po tych słowach ANBU ulotnił się w obłoczku białego dymu zostawiając zszokowanego Namikaze, który jeszcze długo stał sparaliżowany. W głowie miał kompletny mętlik.

* * *

Ocknęła się w jakimś pokoju. Leżała na łóżku przykryta kocem. Za żadne skarby nie wiedziała, jak się tu znalazła. Kiedy spróbowała się podnieść, dopadł ją straszny ból w górnej części karku. Opadłszy na poduszki, momentalnie wszystko sobie przypomniała. Rozmowa z Naruto oraz to, jak się ona zakończyła. Była wściekła… na siebie. Dała się tak łatwo załatwić.

Sakura prychnęła.

Ponowiła próbę wstania i mimo lekkich zawrotów głowy, w końcu usiadła na brzegu posłania, po czym omiotła otoczenie uważnym spojrzeniem. Głęboka szafa na lewo od wejścia i biurko pod oknem powiedziały jej, że znajdowała się w swoim pokoju. Jak się tu znalazła? Zapewne Naruto ją przyniósł, aby następnie gdzieś sobie pójść. Ale gdzie? Tego zielonooka już nie wiedziała. Na szybko przeszukała zakamarki pamięci w poszukiwaniu jakichś informacji, które pomogłyby jej w odnalezieniu ukochanego. Niestety. Jedyne, co w tej chwili przychodziło jej do głowy, to nie za bardzo zrozumiałe zachowanie blondyna. Tam w lesie, Sakura wyraźnie wyczuwała, że chłopak wcale nie zamierzał godzić się ze swoim ojcem. Wręcz przeciwnie. Zachowywał się tak, jakby planował przeprowadzenie zamachu na życie Yondaime. Różowowłosa przestraszyła się własnych myśli. Szybko zerwała się z miejsca i wybiegła z pokoju, po czym trafiła do kuchni na parterze domu swoich rodziców. Gdy przekroczyła próg pomieszczenia, momentalnie stanęła jak wryta z szokiem w oczach.

Przy stole siedział jeden z Upiornych Samurai’ów, jakich dziewczyna często widywała w przeciągu ostatnich kilku lat. Niby już dawno powinna się do tego przyzwyczaić, lecz za każdym razem, gdy któregoś widywała, zawsze odczuwała pewnego rodzaju lęk. Tak było i tym razem. Tą obawę nie wiadomo, z jakiego powodu dodatkowo wzmogła ogniście pomarańczowa zbroja, jaka zakrywała całe ciało samuraja. Sakura domyślała się, że kolor zbroi danego żołnierza świadczył o obowiązkach, jakie miał do spełnienia. Lecz, jakie zadanie miał do wykonania ten konkretny? I co robił w domu jej rodziców? Haruno nie znała odpowiedzi. Odwróciwszy się w stronę drzwi wyjściowych, momentalnie dostrzegła drugiego Upiornego. Ten z kolei stał w lekkim rozkroku z ramionami skrzyżowanymi na piersi uniemożliwiając opuszczenie domu. W salonie kunoichi wypatrzyła jeszcze trzeciego, który w nieco rozleniwionej pozie siedział na kanapie.

Mierząc wszystkich trzech uważnym spojrzeniem, dziewczyna po chwili wróciła do swojego pokoju, gdzie położyła się na łóżku i wpatrzyła w sufit. Gdy tylko ich zobaczyła już wiedziała, co to dla niej oznaczało. W pewnym sensie stała się więźniem we własnym domu i jakby tego nie chciała, to nic nie mogła na to poradzić. Oni byli niepokonani. Nawet gdyby zburzyła cały dom, nie ominęłaby ich.

Sakura westchnęła bezradnie.

* * *

Kiedy Minato otrząsnął się z szoku, zaraz ponownie zalała go fala gniewu. Momentalnie przypomniał sobie o bezczelności, z jaką dawno się już nie spotkał. Zastanawiając się, jaką tu karę wymyślić dla tego ANBU, kiedy znowu go zobaczy, po chwili ryknął na całe gardło:

- KENJI!!!

Niespełna minutę później do gabinetu wparował zawołany mężczyzna. Okazał się być nim wcześniej widziany chuunin, który wyglądał, jakby bał się swojego ukochanego przywódcy.

- Tak, Yon-Yondaime-sama??

- Natychmiast przekaż wszystkim oddziałom ANBU rozkaz przeszukania wioski w celu odnalezienia mojego syna. – Namikaze odparł władczym tonem.

- H-Hai!

Asystent kage niczym burza na morzu opuścił budynek Administracyjny. Minato tym czasem rozsiadł się w swoim fotelu i rozpoczął intensywne rozmyślanie nad wydarzeniami, jakie miały miejsce w jego biurze. Po czterdziestu pełnych napięcia minutach czekania w gabinecie Czwartego zmaterializowało się siedmiu shinobi w kremowych płaszczach i różnych maskach na twarzach. Byli to dowódcy poszczególnych oddziałów interwencyjnych ANBU. Minato mierzył ich w milczeniu srogim spojrzeniem, przez cały czas prowadząc w umyśle dyskusję z samym sobą.

- I co?

W końcu wycedził przez ledwo rozwarte wargi. Elitarni shinobi nie podnosząc się z przykucniętych pozycji, jakie przybrali w momencie przybycia do biura, po kolei, każdy z osobna zaczął zdawać szczegółowy raport. Piętnaście minut później, kiedy ostatni skończył mówić, w biurze Yondaime zapanowało grobowe milczenie. Minato analizował wszystkie zdobyte informacje i jak na geniusza przystało, minutę później doszedł do bardzo rzeczowego wniosku. ANBU, który wyprowadził go z równowagi, nabił go w butelkę! Zadrwił, zakpił z niego, a to było ciosem poniżej pasa.

- Niech no ja go tylko dorwę, a przekona się na własnej skórze, czym się kończy granie na uczuciach Yondaime Hokage, Konoha Gakure no Sato!

Namikaze przemknęła przez myśl złowieszczo brzmiąca groźba.

* * *

Minato w towarzystwie dwóch elitarnych shinobi, po uprzednim poproszeniu Tsunade o ponowne, tymczasowe zajęcie stanowiska Hokage, pośpiesznie opuścił mury wioski i nim ktokolwiek zdołał cokolwiek zobaczyć, wraz z eskortą zniknął w gęstwinie pobliskiego lasu. Z determinacją i powagą wymalowaną na twarzy, skakał po gałęziach drzew, by jak najszybciej znaleźć się na polanie z rozłożystym dębem na jej środku rosnącym. Po kilkunastu minutach zdrowego biegu, Namikaze zeskoczył na ziemie i zatrzymał się na linii lasu. Ruchem ręki towarzyszącym mu shinobi rozkazał zaczekać w miejscu gdzie stali, po czym zdecydowanym krokiem skierował się do celu swej wędrówki.

Zatrzymawszy się pod masywnym pniem, po chwili obejrzał się za siebie, potem w lewo i w prawo, a gdy nikogo prócz swojej straży przybocznej nie widział, począł głęboko się zastanawiać, czy ponownie nie zrobiono go w balona… kiedy, tuż nad głową usłyszał głos:

- Muszę przyznać, że przynajmniej w tej sprawie mnie nie zawiodłeś, Hokage-sama.

Tytuł, który wymówił zamaskowany shinobi siedzący na gałęzi drzewa, przesycony był cynizmem, drwiną i pogardą, co nie uszło bacznej uwadze Minato. Z jednej strony strasznie mu się to nie podobało, lecz z drugiej kompletnie nie wiedział, czemu ów ninja w ten sposób się do niego odnosił.

- Czegoś tu nie rozumiem. – Yondaime w końcu zabrał głos. – Po jaką cholerę, tam w biurze powiedziałeś, że mój syn zginął z ręki członka organizacji przestępczej… Akatsuki!?

Namikaze podniósł wzrok na swego rozmówcę, który wydawał się zastanawiać nad odpowiedzią. Delikatny wiatr smagał jego blond czupryną i połami czarnego płaszcza. Kiedy ceramiczna maska o wizerunku lisiego pyska została skierowana w stronę stojącego na ziemi mężczyzny, po chwili się odezwał:

- Ponieważ Cię nie lubię. To po pierwsze. Chciałem sprawdzić, czy się przejmiesz. To po drugie. – Shinobi wstał, po czym zeskoczył na ziemię, tuż przed słuchającym i obserwującym go Yonadaime. – Muszę przyznać, że pod tym względem, twoje uczucia były jak najbardziej prawdziwe. To po trzecie.

- Dobrze, nie lubisz mnie… tylko, dlaczego? Czym Ci zawiniłem, że tak pomiatasz moją osobą? I po co cała ta maskarada?? – Tonacja głosu starszego blondyna nieco zelżała na swej intensywności, lecz wciąż pełna była powagi i dystansu względem rozgrywającej się sytuacji. ANBU w tym momencie sięgnął ręką do swojej maski, po czym sprawnym ruchem odsłonił twarz mówiąc:

- Ponieważ… krzywdy, jakich z twojej winy doznałem, przekraczają wszelkie miary. To ty sprawiłeś, że moje dzieciństwo było piekłem. Późniejsze życie także, ale już nie w takim stopniu. Przez ciebie nigdy nie za znałem matczynej miłości i rodzinnego ciepła. Wiecznie skazany na samotną tułaczkę, niemal każdego dnia rozmyślałem o tym, co bym Ci zrobił, gdybym Cię spotkał żywego… tatuśku. – Minato zdębiał widząc własnego syna. Wyraźnie pokazywała to jego mina, która po chwili na powrót spoważniała. – Raz już to powiedziałem. NIENAWIDZĘ CIĘ ZA TO!!!

Naruto napłynęły do oczu gorzkie łzy. Wytarłszy je szybko rękawem płaszcza, sięgnął ręką za siebie i wyciągnął miecz, który starszemu blondynowi wydał się dziwnie znajomy. Kiedy mężczyzna przypomniał sobie, gdzie wcześniej widział podobną katanę, momentalnie po plecach przeszedł go zimny dreszcz jeżący włosy na głowie. Uzumaki w tym czasie błyskawicznie wykonał serie dwunastu pieczęci, które zakończył przecięciem opuszka lewego kciuka o ostrze trzymanej broni. Spojrzawszy w uważnie obserwujące każdy jego ruch oczy Hokage, przykucnął, wbijając miecz w ziemie i krzyknął:

- Kuchiyose: Hitoshirezu Houmentai!

Śmiertelnie poważnego Naruto, głęboko zaniepokojonego Minato, całą polanę oraz las, w jednej chwili skryła gęsta jak mleko mgła, niebo zaś spowiły czarne, burzowe chmury. Stojący na skaju polany shinobi Liścia, w przypływie adrenaliny wywołanej powoli rozkręcającą się zwadą, pochwycili kunaie w dłoń. Rozglądając się gorączkowo dookoła, jednocześnie starali się dostrzec swego przywódcę, lecz gęsta mgła bardzo im w tym przeszkadzała. Po rzuceniu sobie zaniepokojonych spojrzeń, skoczyli do przodu z zamiarem odnalezienia Yondaime, lecz w powietrzu napotkali przeszkodę. Uderzywszy jednocześnie z hukiem o ziemię, gdy podnieśli spojrzenia, momentalnie zobaczyli cztery skórzano-metalowe maski wykrzywione w upiornym uśmiechu z oczodołami jarzącymi się na czerwono.

Minato stał odrobinę sparaliżowany. Czując na twarzy niemal namacalny dotyk gęsto skłębionej pary wodnej, w głowie odczuwał totalny mętlik. Prawie w tym samym czasie dowiedział się, że shinobi w masce o wizerunku lisa okazał się być jego pierworodnym i w dodatku jest w posiadaniu jego starego miecza. A spowijająca go mgła i słowa, jakie młodszy blondyn wypowiedział, mogły znaczyć tylko jedno. – Zaraz spotkam się z Upiornymi. Brrr… – Pomyślał wyczuwając lekkie drżenie własnych dłoni. – Dlaczego ja się trzęsę?? Chyba nie obawiam się spotkania z tymi… żołnierzami? A może? Nieee, to absurd. Tak, ja się niczego nie boję. – Mężczyzna począł odbudowywać własne morale, które diametralnie spadło przy pojawieniu się niemal białej mgły.

Naruto zaś zastanawiał się, jak to dalej rozegrać. Nim gęsta mgła spowiła całą okolicę, zobaczył w zszokowanym, ale i poważnym spojrzeniu Yondaime dodatkową nutę strachu. To było autentyczne przerażenie, choć mężczyzna nie pokazywał tego po sobie. Ta reakcja teraz go bardzo intrygowała. Czyżby Minato obawiał się spotkania z Upiornymi żołnierzami, których notabene był kiedyś przywódcą? Naruto jakoś w to nie wierzył, choć nie odrzucał takiej możliwości. Tak naprawdę nie wiedział, jakie były kiedyś relacje jego ojca z Upiornymi Samurajami. Kiedy spowijająca wszystko mgła nieco zelżała, niebo oczyściło a widok się poprawił, Jinchuuriki zobaczył gorączkowo rozglądającego się Namikaze.

- Co się stało, Hokage-sama? Miotasz się jak pies na zardzewiałym łańcuchu. Czyżby coś Cię zaniepokoiło?

W głosie syna, Minato wyczuł kolejną falę drwiny. Po chwili mgła do końca znikła i na polanę ponownie spadły złociste promienie słońca, zalewając wszystko swym blaskiem.

- Co zamierzasz?

- Pomyślmy… – Blondyn zrobił pauzę, podczas której chwycił za rękojeść miecza, płynnym ruchem wyrwał go z ziemi, po czym podniósł ostrze na wysokość piersi i rzucił Czwartemu szaleńcze spojrzenie. – Zamierzam się zabawić!

Nim Minato zdołał cokolwiek pomyśleć, Naruto podskoczył do niego wyprowadzając ciecie z nad głowy. Klinga świsnęła tnąc powietrze i minęła uchylającą się przed atakiem głowę starszego blondyna zaledwie o parę centymetrów. Mężczyzna ślizgiem po ziemi oddalił się od Uzumakiego cały czas nie spuszczając go z oczu, po czym wyciągnął zwyczajny kunai. Tak na wszelki wypadek. I dobrze zrobił, gdyż chwilę potem tuż koło niego pojawił się Naruto z kissaki miecza wycelowanym w jego pierś. Minato w okamgnieniu sparował cios wyprowadzając błyskawiczną kontrę.

* * *

Na murach obronnych wioski zebrała się nie mała widownia zwabiona wieścią o walce ich ukochanego przywódcy z własnym synem. Wszyscy, bez wyjątku, z przerażeniem wymalowanym na twarzach patrzyli na pobojowisko, jakim kiedyś był las o powierzchni jednego kilometra kwadratowego. W jednej chwili zapanowała grobowa cisza. Gdy pył unoszący się nad ziemią wkrótce został rozwiany przez wiatr, ujrzeli dwóch blondynów stojących w odległości kilkuset metrów od siebie. Jeden, z troską i lekkim strachem, drugi, z czystą wściekłością w oczach, patrzyli na siebie z zacięciem. Wydawało się, że to już koniec ich walki, lecz nikt tak naprawdę tego nie wiedział. Dlaczego? Ponieważ szum wiatru, jaki hulał na wysokości trzydziestu metrów nad tarasem widokowym murów obronnych, wszystko zagłuszał.

Szczególnie rozmowę między ojcem, a pierworodnym:

- Naruto, synu… proszę, wysłuchaj mnie! – Zawołał Minato, widząc, że to starcie prowadzi do całkowitego zniszczenia okolicznej fauny i flory.

Mężczyzna oddychał ciężko i głęboko. Nie spodziewał się, że jego syn może być taki silny. To, co młodszy blondyn TU zaprezentował, przeszło wszystko, czego mężczyzna spodziewał się ujrzeć. Liczne techniki wodne, ogniowe, wietrzne, wietrzno-ogniowe i wietrzno-wodne, sprawiły mu wiele trudu w ich unikaniu i parowaniu. Czuł zmęczenie. Zmęczenie wywołane zużyciem znacznych ilości nagromadzonych zapasów chakry, co w przypadku Yondaime było nie lada wyczynem, gdyż posiadał ogromne jej pokłady. Płaszcz Hokage, jaki miał na ramionach przed rozpoczęciem walki, w czasie jej trwania przestał istnieć. Tak samo wysłużona kamizelka jounina.

Naruto natomiast w ogóle nie wyglądał na zmęczonego. Chłopak stał w rozluźnionej pozycji z chytrym uśmieszkiem wymalowanym na ustach. Minato nie podobało się to. Wiedział, że chłopak coś przed nim ukrywa i to go właśnie najbardziej przerażało. Ta niewiedza wkrótce potem sprawiła, że Namikaze zaczął obawiać się najgorszego. W dodatku, czterorzędowy mur Upiornych Samurajów, jaki okalał całe kilometrowej szerokości pole walki, się nie ruszał. Starszy blondyn domyślał się, że żołnierze mieli za zadanie pilnować by się nikt nie wtrącał i żeby, co jest bardziej prawdopodobne, zatrzymać go, gdyby chciał uciec od szalejącego syna.

- Naruto… powiedz coś.

- A co chciałbyś usłyszeć, Hokage-sama!?

W odpowiedzi Uzumakiego można było usłyszeć gorejącą kpinę.

- Dlaczego to robisz?

- Bo mam taki kaprys…

Warknął Uzumaki i niespodziewanie zniknął mu z pola widzenia. Starszy blondyn momentalnie zaliczył totalnego doła, lecz nie opuścił gardy przygotowując się na atak. Skupiając resztki chakry na próbie zlokalizowania miejsca, w którym znajdowałby się jego syn, przez cały czas obmyślał strategię, jak tu zakończyć ten bezsensowny pokaz siły. Kalkulując ile jeszcze mu chakry pozostało, Minato nagle przyszła do głowy myśl, że Naruto przecież jeszcze ani razu nie skorzystał z mocy zapieczętowanego w nim demona. Mężczyzna po tej myśli bezwiednie opuścił gardę i to był błąd, który jego przeciwnik od razu wykorzystał.

Naruto niespodziewanie pojawił się za jego plecami i zaserwował silnego kopniaka pod łopatki, który powalił Namikaze na ziemie. Starszy blondyn leżał przez chwilę na płask, po czym wstał i jakby nigdy nic, otrzepał ubranie. Uzumaki nie widząc żadnej reakcji ze strony swojego ojca, chwycił za kunai i rzucił nim prosto w twarz Minato. Ten w odpowiedzi, z kamiennym wyrazem twarzy, by uniknąć śmiertelnego ciosu, nie ruszając się z miejsca, jedynie przechylił głowę na bok. Ostry jak brzytwa sztylet przemknął mu koło lewego ucha z charakterystycznym świstem towarzyszącym przecinaniu powietrza.

Taka bierność ze strony Yondaime poważnie irytowała młodszego blondyna, który po chwili namysłu postanowił jednak jeszcze się nie poddawać. Chłopak chciał zmusić Minato do zadanie TEGO konkretnego pytania, by móc udzielić mu wyczerpującej odpowiedzi.

- Broń się, jak cię atakuję!

- Ani mi się śni.

Odpowiedź, jaką udzielił Naruto jego przeciwnik, nieco go zdziwiła. Nie bardzo rozumiał motywy działania starszego blondyna, ale go to nie obchodziło. Chłopak w tej potyczce miał swój cel i zamierzał go osiągnąć, nawet za najwyższą cenę.

- Dobra! Skoro nie chcesz ze mną walczyć, to zginiesz tu od własnej techniki! – Minato usłyszał krzyk za swoimi plecami, a gdy się odwrócił, dostrzegł drugiego Naruto z wytworzonym Rasengan’em w dłoni. Kula fioletowej chakry wirowała w szaleńczym tempie. – Tylko uprzedzam, moja wersja tej technika została wzbogacona dodaniem do niej energii demona, którego mam dzięki twoim wysiłkom dwadzieścia lat temu!

Po tych słowach obydwaj Naruto jednocześnie ruszyli do kolejnego ataku. Jako pierwszy zbliżył się ten z dłońmi zaciśniętymi w pięści. Zasypując starszego blondyna gradem ciosów i kopniaków bardzo skutecznie odwrócił uwagę Yondaime od drugiego Uzumakiego, który pojawił się za jego plecami w najmniej spodziewanym momencie:

- KYUUBI RASENGAN!!!

Na zrujnowanej równinie wiatr poniósł echo wrzasku, który sekundę potem zagłuszył ryk eksplozji, jaka wstrząsnęła okolicą. Tumany pyłu i dymu ponownie skryły walczących ze sobą blondynów.

* * *

Naruto trzymał się lewą dłonią za nadgarstek prawej ręki, którą miał wyciągniętą przed siebie. Nie widząc niczego prócz chmury pyłu, jaka wzbiła się w powietrze w momencie wybuchu, zastanawiał się, czy aby nie przesadził. Jeśli by się okazało, że teraz pod jego nogami leżałoby bezwładne ciało Czwartego, miałby ogromne problemy z ewentualnym wytłumaczeniem się.

- Wyczuwam narastające w tobie wątpliwości. – Demon stwierdził powoli ukazującą się prawdę. – Czy martwi Cię twoje postępowanie?

- Jak byś zgadł.

- Z jednej strony nie dziwie Ci się, lecz z drugiej, ty chyba najzwyczajniej niedoceniasz swojego ojca. Na twoim miejscu, zacząłbym traktować go… – Kyuubi urwał, kiedy Naruto otrzymał potężnego kopniaka w plecy. Odrzucony do przodu, przeleciał w powietrzu kilkanaście metrów, po czym zaliczył bardzo twarde lądowanie. Kiedy się podniósł i otrzepał nieco pobrudzone ubranie, Lis dokończył przerwaną myśl: – …poważnie.

Uzumaki z nijakim wyrazem twarzy obserwował Yondaime, który wyglądał na kogoś, kto chyba w końcu zrozumiał przekazaną mu aluzję. W dłoni mężczyzny pojawił się, dotychczas niepokazywany kunai o potrójnym ostrzu. Jego rękojeść owinięta była specjalną kartką z pieczęcią czasoprzestrzenną.

Wszystko wskazywało, że dopiero teraz rozpocznie się prawdziwe starcie gigantów.

TO BE CONTINUED...

Słowniczek:

Kizuna (jap.) – Więzi

Tekii (jap.) – Wrogości