Kitsune no Komichi - Chapter II

Błękitne spojrzenie, zmęczone ciągłym przeglądaniem raportów z przebiegu zleconych misji, zostało przeniesione na niewielkie zdjęcie stojące w drewnianej ramce w rogu blatu tuż koło mosiężnej lampki. – Ile to już czasu? – Pomyślał Hokage. Pochwyciwszy zdjęcie w dłonie, mężczyzna zaraz odsunął się od biurka, wstał i powoli podszedł do okna swojego biura. Przytuliwszy trzymaną fotografię do piersi, spojrzał na panoramę wioski okrytej nocną łuną. – Dlaczego!? – Jego myśli spoczęły na kolejnym wspominaniu tamtego dnia…

~ ~ ~ ~

Poprzez wioskę Ukrytego Liścia biegło dwóch chuuninów. Mijając zaskoczonych przechodniów, przeskakując walające się śmieci na ulicach, mężczyźni ile sił w nogach kierowali się ku największemu budynkowi w wiosce. Ku wieży Kage. Dysząc ciężko z sercem niemalże wyskakującym z piersi, bez pukania wparowali do biura Czwartego:

- Hokage-sama!

Zawołany blondyn momentalnie rzucił im zaciekawione, jaki i niepocieszone spojrzenie.

- Co się stało??

- Wybacz, że tak bez pukania, ale sprawa jaką do ciebie mamy nie może czekać.

- Hm?

Minato zainteresowały słowa podwładnego, ponieważ, co takiego jest AŻ TAK ważnego, że nawet pukanie o pozwolenie na wejście jest pomijane? Oparłszy łokcie o blat półokrągłego biurka, blondyn podparł brodę na splecionych palcach i począł czekać na wyjaśnienia.

- Twój syn… on… on…

Chuunin zaciął się, gdyż nie wiedział jak TO powiedzieć. Jak przekazać swojemu przywódcy informację o ucieczce jego syna z wioski? Nie znalazłszy odpowiedzi na zadane sobie pytanie, po chwili milczenia szybko dokończył przerwaną myśl:

- …on zniknął!

- NARUTO, CO…?!

Namikaze niespodziewanie zerwał się z miejsca, szybko ubrał płaszcz Kage i czym prędzej opuścił biuro zostawiając chuuninów w osłupieniu.

~ ~ ~ ~

…Mężczyźnie w mgnieniu oka poleciała z oka gorzka łza. Co wieczór wspominając tamte wydarzenia, często nie mogąc doprowadzić się do używalności, jako Yondaime Hokage zawalał swoje obowiązki. Choć minęło już prawie osiem lat odkąd jego najdroższy skarb został uznany za zaginionego, blondyn nadal nie pozbierał się do kupy. Nikt tak naprawdę do końca nie wiedział, jak do tego doszło… a gorączkowe i skrupulatne poszukiwania spełzły na niczym. Pogłębiająca się depresja doprowadziła do tego, że mężczyzna w krótkim czasie popadł w alkoholizm, lecz, że ma stanowić godny przykład dla młodego pokolenia mieszkańców wioski, w pół roku po swym załamaniu nerwowym, Minato ku uciesze swych podwładnych powrócił do poprzedniego stanu psychicznego. Ale czy aby na pewno?

~ ~ ~ ~

Po wyjściu z budynku, Minato zaraz skręcił w zaułek, po czym przy użyciu swojej specjalnej techniki Hiraishin, błyskawicznie przemieścił się w najbardziej potencjalne miejsce pobytu jego małego synka. Z jego pojawieniem się na niewielkiej polance z małym jeziorkiem i wodospadem do niego wpadającym, w rogu, towarzyszył ledwo zauważalny żółty błysk. Mężczyzna rozejrzał się dokoła i tak jak przypuszczał, na brzegu jeziorka dostrzegł siedzącego dziesięciolatka. Zbliżywszy się do niego niezauważalnie, po chwili usiadł koło chłopca i tak jak on, spojrzał w rozgwieżdżone niebo.

- Co się stało? – Spytał z troską.

- Nic.

- Jak to nic. Przecież widzę, że coś się…

Minato nagle przerwał wypowiadaną myśl. Widząc, jak delikatne promienie księżyca odbijają się w lekko błyszczących oczach syna, momentalnie do niego dotarło, że Naruto płacze. Widząc to… nie chciał go naciskać ani specjalnie zmuszać do zwierzeń. Ale skoro chłopak „uciekł” i ukrył się w tym miejscu, to znaczy, że jego syna gryzło coś naprawdę niepokojącego. Mężczyzna zaczął coś podejrzewać… ale póki co, wolał swoje domysły, co do zachowania Naruto, zachować w tajemnicy.

- Otōsan… czym sobie na to zasłużyłem?

Nagle głuchą ciszę rozproszyło delikatne szepnięcie padające z ust młodego Namikaze. Yondaime w mgnieniu oka spojrzał na Naruto z lekkim pytaniem w oczach:

- Nie rozumiem?

- Dlaczego nigdy mi nie powiedziałeś? Dlaczego to przede mną ukrywałeś? Otōsan… dlaczego w dniu moich narodzin zostałem nosicielem krwiożerczej bestii o dziewięciu ogonach?

Spokój i opanowanie z jakim Naruto zadał te trzy pytania, jeszcze bardziej wstrząsnęły starszym blondynem. Minato spodziewał się wszystkiego, ale jak widać nie tego, co przed chwilą było dane mu usłyszeć i zobaczyć. Momentalnie zrozumiał, że jego podejrzenia były jak najbardziej na miejscu i zachowanie Naruto miało ścisły związek z wydarzeniami ze szpitala przed rokiem.

~ ~ ~ ~

Przekręceniu klucza w zamku towarzyszyło znajome skrzypnięcie odpadającej rdzy od skorodowanego metalu. Yondaime zamknął szczelnie swoje biuro i powolnym krokiem skierował się do wyjścia. Nie mogąc zapomnieć, że po części to właśnie z jego winy Naruto postanowił odciąć się od niego i od swoich przyjaciół, po wyjściu z budynku, od razu skierował kroki do całodobowego sklepu. Minato kupił kilka butelek naprawdę mocnego trunku, po czym z pełnymi siatkami w rękach, skierował się do domu. Nie przeszedł nawet dwóch kroków, gdy zza załomu uliczki wyłonił się jego mistrz i przyjaciel w jednej osobie.

- A ty znowu zamierzasz topić smutki w procentach?

- Jiraiya-sensei? Co ty tu robisz?

- Sprawdzam jak mój najzdolniejszy uczeń radzi sobie z kłopotami życia codziennego.

- I do jakich wniosków doszedłeś?

Namikaze uśmiechnął się smutno, po czym odwrócił wzrok i nie czekając na odpowiedź, ruszył dalej przed siebie. Zdegustowany Sannin ruszył za nim w milczeniu, ale nim obaj dotarli do celu wędrówki blondyna, pustelnik zadał jeszcze jedno pytanie:

- Minato, jak długo jeszcze zamierzasz się dołować?

- Nie wiem, sensei. Czas pokaże.

Odparł Czwarty i nagle zniknął mężczyźnie z pola widzenia, pozostawiając po sobie jedynie ledwo zauważalny żółty błysk. Jiraiya przystanął w miejscu z westchnieniem. Patrząc przez chwilę prosto przed siebie: – Naruto, gdzie jesteś? – Pomyślał, po czym sam zniknął w obłoczku białego dymu.

* * *

Gęste połacie burzowych chmur pokrywających całe niebo, a za nimi gorące słońce i złociste promienie poszukujące nawet najmniejszej szczeliny, by się tylko przedostać i spaść na krainę pokrytą wiecznym śniegiem. Bez ustanku padający biały puch i powiew lodowatego wiatru usypujący w zaułkach ulic niewielkie wydmy… to widok, jaki każdego ranka widywał młody shinobi o niespotykanym w tych stronach świata, złocistym kolorze włosów. Jego błękitne tęczówki, lekko przymrużone, obecnie spoglądały na swoje odbicie w połyskującej klindze miecza, jaki chłopak otrzymał w nagrodę za uratowanie życia córce Lorda Feudalnego Kraju Śniegu.

- Dlaczego musiałem zostać Jinchuuriki? – Pomyślał jednocześnie zaciskając dłoń wokół drewnianej tsuka[1] z jedwabnym oplotem.

~ ~ ~ ~

Sześcioletni chłopiec o złocistych włosach jak co dzień szedł w stronę biura przywódcy wioski, gdzie urzędował jego bohater, wzór do naśladowania… Yondaime Hokage. Wychodząc z bocznej uliczki, nagle zawadził o coś nogą i jak kłoda wyłożył się na piaszczystej dróżce.

- Jak leziesz!

Wtem usłyszał nieco chrapliwy, pozbawiony jakichkolwiek uczuć, głos. Podpadłszy się na rączkach, chłopiec zaraz odwrócił głowę i spojrzał na właściciela nóg, o które miał pecha przed chwilą zawadzić.

- P-prze-przepraszam.

Wymamrotał sparaliżowany zimnym spojrzeniem mężczyzny. Bezdomny, bo w ten sposób mówiło o nim jego nieco brudnawe i poszarpane ubranie, niezgrabnym ruchem podniósł się do pozycji wyprostowanej, by w następnym momencie śmierdzącą nogą przygnieść do ziemi drobne ciało blondynka.

- Ja myślę gnojku, że jest ci przykro! – Włóczęga parsknął gardłowym śmiechem, lecz zaraz zakrztusił się, po czym splunął flegmą na plecy chłopczyka. – Takie dziwadła jak ty, powinny być zamykane w odosobnieniu!

Naruto odczekał, aż przypadkowy oprawca oddali się na swoich chwiejnych nogach, po czym spróbował wstać. Przyszło mu to z lekkim trudem, gdyż piekący odcisk na plecach wciąż nie dawał mu spokoju, zadając nieprzyjemny ból. Otrzepawszy pobrudzone ubranko, blondynek, lekko kuśtykając, wyszedł z uliczki i momentalnie poczuł na sobie grad nieprzychylnych spojrzeń. Do jego uszu doleciały pełne nienawiści komentarze i wyzwiska:

- To ta bestia.

- Demon z piekła rodem.

- Aż strach pomyśleć, że to syn naszego Yondaime. Tfu!

Splunęła pogardliwie jakaś kobieta. Nie rozumiejąc, czemu wszyscy dokoła traktują go jak śmiecia, wyrzutka… potwora, chłopiec w końcu nie wytrzymał i zmoczył własną koszulkę niepowstrzymanym potokiem łez.

~ ~ ~ ~

Blondyn wstał do wyprostu i uniósł trzymaną katanę nad głowę. Podziwiając przez chwilę elegancką krzywiznę klingi w blasku porannych promieni, obrócił broń w powietrzu, spiął wszystkie mięśnie, po czym silnym ciosem przeciął ognistą kulę na pół. Następnie zrobił zamach z lewej, potem z prawej i znowu od góry. Zatoczył koło wokół własnej osi i pchnął kissaki[2] w pierś wyimaginowanego przeciwnika.

- Naruto, czemu znowu przywołujesz wspomnienia z dzieciństwa?

W głowie chłopaka niespodziewanie zabrzmiał tubalny głos zamkniętego w nim demona. Wytrącony z bezgranicznej koncentracji w momencie przecinania powietrza, blondyn nie zdołał wyhamować i ukrócił żywot półtorametrowej roślince stojącej nieopodal miejsca jego treningu.

- Chikushō![3] Kyuu… ale żeś sobie wybrał moment.

- Hmm?

- Nie ważne. Co chciałeś?

Chłopak strzepnął kropelki wody, jakie pokazały się na ostrzu po przecięciu zielonej łodygi, po czym schował miecz do saya[4] uczepionej, w tym momencie, na biodrze. Blondyn podszedł do ściany i wziął miotłę. Wróciwszy na miejsce rozegrania się roślinnej masakry, nim ktokolwiek zauważy, zabrał się za sprzątanie.

- Dlaczego znowu przywracasz na myśl wspomnienia z dzieciństwa?

- A tak jakoś wzięło mnie na wspominki. – Blondyn uśmiechnął się nie znacznie.

- To mam prośbę.

- Jaką?

Naruto wyprostował się, gdy tylko wrzucił do śmietnika wszystkie dowody zielonej zbrodni, łącznie z ceramiczną donicą i ziemią, po czym odstawił przybory sprzątające do kąta sali treningowej. Powróciwszy na środek pomieszczenia, sięgnął ręką do boku, oplótł palce wokół rękojeści i szybkim ruchem wyciągnął miecz, jednocześnie przecinając przed sobą powietrze.

- Skończ z tym, bo mnie w końcu szlag trafi! – Krzyknął Kyuubi.

- Dobrze, już dobrze. Obiecuję, że dziś z tym skończę.

- Trzymam cię za słowo, Młody.

Namikaze już nie odpowiedział, ponieważ cały jego umysł skupił się na wyprowadzaniu znacznie dokładniejszych cięć i pchnięć, niż ostatnio. Cios z lewej, cios z prawej, pchnięcie po łuku i prostopadle do podłogi. Dwudziestolatek nie oszczędzając się, za każdym razem z charakterystycznym świstem ciął powietrze dookoła swojej osoby, jak rasowy szermierz.

~ ~ ~ ~

Dwunastoletni Naruto właśnie wracał z Akademii po skończonych przed godziną zajęciach. Z jego twarzy nie schodził szeroki od ucha do ucha, uśmiech. Dziś również dopiekł różowo-włosej zarazie… tak Sasuke w tajemnicy ochrzcił Sakurę, która nie zwracając uwagi na oschłe zachowanie bruneta, cały czas wszędzie za nim chodziła.

Za tydzień miały odbyć się egzaminy końcowe i młody Namikaze w końcu miał zostać Geninem, dlatego teraz postanowił sobie, że wyciągnie ojca z biura i zmusi go do treningu z nim. W ten sposób chciał upewnić się, że ten egzamin zda bez problemu. Dotarłszy pod budynek Hokage, chłopak szybko przekroczył próg i zaraz znalazł się pod dębowymi drzwiami. Już miał swoim zwyczajem wejść bez pukania, kiedy usłyszał:

- Trzeba przenieś Kyuubi no Kitsune do innego ciała. Obecne jest za słabe.

Naruto zamarł z ręką na klamce.

- Co?! O czym wy mówicie?!

- Wiemy, że Naruto jest twoim synem i zapewne będziesz protestował, ale Kyuubi w jego ciele, to zbyt wielkie niebezpieczeństwo dla wioski. Zwłaszcza, że za tydzień ma zostać Geninem i w końcu będzie mógł chodzić na misje. – Powiedział pierwszy gość Minato. To była kobieta.

- Rozmawialiśmy już z Daimyo[5], Minoru Hiratasuka. W pełni poparł nasz pomysł i nawet znalazł nam już odpowiedniego zastępcę do zostania nowym Jinchuuriki Kyuubi no Kitsune. – Powiedział drugi gość.

- Nie zgadzam się! – Krzyknął Yondaime.

- Przykro nam, ale decyzja już zapadła. – Dodał trzeci gość. – Przeniesienie Kyuubi no Kitsune do nowego ciała odbędzie się za trzy dni.

Blondyn poczuł nagłe ukłucie w sercu. Jakby ktoś wbił mu kunai w najczulszy punkt. Czy to znaczy, że teraz miałby umrzeć? Jego marzenie o zostaniu Hokage, to tylko złudne nadzieje? Słowa protestu ze strony jego ojca, jakoś niespecjalnie do niego dotarły, ponieważ zaraz zostały stłumione przez falę najczarniejszych myśli. Chłopak nie mogąc wytrzymać bólu, jaki w tym momencie dotkliwie poturbował jego umysł i duszę, nie chcąc rozpłakać się na środku korytarza, zebrał w sobie resztki godności, po czym jak najszybciej wybiegł z budynku Kage Konoha-Gakure no Sato.

~ ~ ~ ~

Namikaze, mokry z wysiłku i już nieco wyczerpany, przypomniawszy sobie krzywdzące słowa Starszyzny rodzinnej wioski, gdy z oczu poleciały mu łzy, tym razem potknął się o własną stopę. W chwili następnej z całym impetem przebił mieczem drewnianą ścianę dojō[6]. Rozluźnił uścisk na tsuki, oparł się ramieniem o ścianę i pozwolił łzom swobodnie wypływać z pod mocno zaciśniętych powiek. Osunąwszy się bezwładnie na podłogę wzdłuż ściany, ciężko dysząc, zaraz usiadł i ukrył twarz w dłoniach, tuląc kolana do piersi.

- To wspomnienie jest najgorsze ze wszystkich. – Mruknął Kyuubi. – Nigdy nie zapomnę tamtego dnia. Mam nadzieję, że ty także.

- URUSAI[7]!!! – Naruto wrzasnął na całe gardło i już ostatecznie oddał się wpływowi negatywnych uczuć, jakimi niewątpliwie były… cierpienie i samotność.

---

[1] Tsuka (jap.) – Rękojeść japońskich mieczy.

[2] Kissaki (jap.) – Koniec miecza, czubek miecza.

[3] Chikushou! (jap.) – Cholera jasna!

[4] Saya (jap.) – Pochwa miecza.

[5] Daimyo (jap.) – Feudalny władca.

[6] Dojo (jap.) – Sala ćwiczebna.

[7] Urusai (jap.) – Zamknij się.